Chapter Two "Do you remember that I'm alive? Barely, but I alive?" cz. 2

Każdy dzień, rodzi w nich nowy ból,

setki nie chcianych słów,

tych odegranych ról... Ten ból!

~ KaeN

Abraham'POV

-Justin czy ty sobie ze mnie żartujesz?! - Nie mogłem pojąć jak mój przyjaciel wpadł na tak głupi pomysł, że moja mała siostrzyczka potrzebuje do szczęścia chłopaka...
-No Abraham! - Zaśmiał się blondyn i wstał z kanapy. - Mam nawet idealnego kandydata! - Jego głos był słyszalny w całym domu. Jednak ja nie byłem przekonany co do tych słów.. Wkurzyłem się.
-Bieber! Nie pozwolę aby moja księżniczka cierpiała przez jakiegoś bydlaka! A co jeśli on ją skrzywdzi?! - Krzyknąłem nie opanowując swoich nerwów.
-Ej spoko... Nie mówię od razu, żeby szli do łóżka..
-Co kurwa?! - Wrzasnąłem już całkowicie wyprowadzony z równowagi.
-Ab luz... - Justin położył mi obie ręce na ramionach. - Słuchaj.. Chodzi mi o to, żeby Natalia przestała myśleć tylko i wyłącznie o swoim beznadziejnym życiu. Musi przestać myśleć o nauce oraz o tym, że nie ma przyjaciół. Jeśli chcesz pomóc swojej siostrze zgódź się na to. - Chłopak posłał mi motywujący uśmiech. Westchnąłem ciężko myśląc nad jego słowami.

Natalia'POV

Wszystko mogło by się wydawać dziwne, ale ja jednak nie zdziwiłam się zbytnio, że Abraham mnie uderzył... W końcu zasłużyłam sobie. On jest ode mnie starszy... A ja zachowywałam się jak jakaś gówniara. Jednak to za bardzo działa na mojej psychice. Ja już nie wytrzymuję tego wszystkiego...
-Ej księżniczko! Gdzie zgubiłaś koronę? - Gdy weszłam do szkoły usłyszałam krzyki mojej znienawidzonej "koleżanki".
-A co? Nie masz swojej, tylko muszę ci pożyczać? - Odgryzłam się Miley.
-Ojejku skarbie... A gdzie twoi rodzice? Ups.. Zapomniałam! Ty ich nie masz... - Wysyczała powodując u mnie zdenerwowanie. Podeszłam do niej i z całej siły walnęłam ją w twarz. Nikt nie ma prawa wspominać moich rodziców.
-Zamknij mordę Crusz. Jak będzie trzeba załatwimy to inaczej... - Powiedziałam i zadowolona odeszłam w stronę sali, do której od początku zmierzałam.
-Pożałujesz Mateo! - Krzyknęła za mną, a ja się zaśmiałam.

Jennifer'POV

Siedziałam w swoim gabinecie w szkole. Nagle ktoś zapukał do drzwi.
-Proszę. - Powiedziałam uprzejmie siadając za biurkiem. Nagle do sali weszła moja ulubiona pacjentka. Uśmiechnęłam się do dziewczyny.
-Witaj Natalko. Jak samopoczucie? - Zapytałam wskazując na fotel na przeciwko mnie. Dziewczyna usiadła nie wyglądając na zadowoloną. Zmarszczyłam brwi.
-Jennifer... Ja... - Wyszeptała będąc zdenerwowaną. Westchnęłam.
-Opowiedz wszystko po kolei. Mamy czas... - Uśmiechnęłam się zachęcająco.
-To wszystko zaczęła się od dzisiejszego poranka. - Zaczęła opowiadanie hiszpanka. Przyjrzałam się uważnie dziewczynie. - Pokłóciłam się z bratem i on... - Zamknęła oczy. Widząc smutek dziewczyny złapałam ją za rękę. - On mnie uderzył. - Wyjęczała ze łzami w oczach. - To jakiś koszmar... A gdy przyszłam do szkoły Miley mnie zaczepiła. Gdy wspomniała o moich rodzicach zdenerwowałam się i uderzyłam ją w policzek... - Wyszeptała spuszczając głowę.
-Uspokój się Natalio. - Spojrzałam uważnie na jej opuchnięte oczy. - Dzisiaj również zwolnię cię z lekcji i porozmawiamy o tym.. - Uśmiechnęłam się w jej stronę.

***
Hej bąbelki! I jak wam się podoba 2 część 2 rozdziału? Dodałam dwie nowe bohaterki, więc zapraszam do zakładki, aby dowiedzieć się jak wyglądają i co robią.
Rozdział dedykuje niecierpliwej Natalii Vidal ;** <33
Następny pojawi się już niedługo. Powiadomię o tym na 2 blogu ;))
PROSZĘ, ABY WSZYSCY ZAGŁOSOWALI W ANKIETACH!
Nuśka x.x